41ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου

Κ Α Λ Ο Κ Α Ι Ρ Ι

Σταθόπουλος

Καλοκαίρι! Η ωραιότερη εποχή του χρόνου!

Ήλιος, φως, θάλασσα, ξενοιασιά!

Ζωγράφοι και ποιητές την έχουν αποδώσει με τα πιο φωτεινά, τα πιο έντονα χρώματα!

Καλοκαίρι

Κ. Παλαμάς (Απόσπασμα)

Ο Κόσμος λάμπει,
σαν ένα αστέρι.
Βουνά και κάμποι,
δέντρα, νερά,
γιορτάζουν πάλι,
καθὼς προβάλλει
τὸ καλοκαίρι.
Θεού χαρά!
             Φωνούλες, γέλια
             φέρνει τ’ αγέρι
             μέσ’ απ’ τ’ αμπέλια
             τα καρπερά!
             Παιδιά, αγγελούδια!
             ψέλνουν τραγούδια
             στο καλοκαίρι.
             Θεού χαρά!

Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο

Οδυσσέας Ελύτης

Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο
Κουρεμένο κεφάλι όνειρο ακούρευτο
Ποδιά με σταυρωμένες άγκυρες
Μπράτσο του πεύκου γλώσσα του ψαριού
Αδερφάκι του σύννεφου!
Κοντά σου είδες ν' ασπρίζει ένα βρεμένο βότσαλο
Άκουσες να σφυρίζει ένα καλάμι
Τα πιο γυμνά τοπία που γνώρισες
Τα πιο χρωματιστά
Βαθιά-βαθιά ο αστείος περίπατος του σπάρου
Ψηλά-ψηλά της εκκλησίτσας το καπέλο
Και πέρα-πέρα ένα βαπόρι με φουγάρα κόκκινα.
Είδες το κύμα των φυτών όπου έπαιρνεν η πάχνη
Το πρωινό λουτρό της το φύλλο της φραγκοσυκιάς
Το γεφυράκι στη στροφή του δρόμου

Αλλά και τ' αγριοχαμόγελο

Σε μεγάλους χτύπους δέντρων
Σε μεγάλα λιοστάσια παντρειάς
Εκεί που στάζουν από τα ζουμπούλια δάκρυα
Εκεί που ανοίγει ο αχινός τους γρίφους του νερού Εκεί που τ' άστρα προμηνούν τη θύελλα.
Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο
Χαϊμαλί τρελό σαγόνι πεισματάρικο
Παντελονάκι αέρινο
Στήθος του βράχου κρίνο του νερού.
Μορτάκι του άσπρου σύννεφου!

Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού

Γιάννης Ρίτσος

Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά. Είχανε κλείσει ένα σωρὸ τζιτζίκια στο κουτὶ των μολυβιων, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτου απ᾿ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιὰ απὸ πάντα καὶ το ξεχνούσαν με τον ήλιο.
Χρυσὰ βατράχια κάθονταν στις ακρες των ποδιών χωρὶς να βλέπουν στα νερά τη σκιά τους. Κι ήτανε σαν αγάλματα μικρὰ της ερημιάς και της γαλήνης.
Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιὲς κι έπεσε στο πυκνὸ χορτάρι.Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα.
Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.

Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρὰ φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα. Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι που ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν. Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.
Γι᾿ αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά με το φεγγάρι.

Καλοκαίρι

Γιάννης Ρίτσος

Άσπρα σπίτια κάτασπρα

τα βερικοκιά τα κεραμίδια
τα γαλανά παραθυρόφυλλα

τ' άλογα τα κανελιά , μες τον αυλόγυρο

τ' άσπρα μες το πράσινο

τα μπαλκόνια μάλαμα και θάλασσα
Τα μουλάρια στον ανήφορο της πέτρας
και τα γαιδουράκια μες τ' αγκάθια
ψάθες και μαχαίρια και καλάθια
μες τ' αμπέλι γέλια
Δάχτυλα και γόνατα στήθια και σαγόνια
μες το μούστο ματωμένα
κόκκινες φωτιές κι ιδρώτα

στις κατηφοριές

το χρυσό κακάρισμα της κότας

Κι όπως γαλανίζει το βραδάκι

το μαβί, το βιολετί

να κι η παναγιά στη δημοσιά
πλάι στα κάρα στα κουδούνια
στα σταμιά και στα κλαδωτά μαντήλια
Να τη η παναγιά
να κρατάει στην ασημένια της ποδιά
πέντε οκάδες κόκκινα σταφύλια.

Τα τζιτζίκια

Οδυσσέας Ελύτης

Η Παναγιά το πέλαγοκρατούσε στην ποδιά της
Τη Σίκινο την Αμοργό
και τ' άλλα τα παιδιά της
Από την άκρη του καιρούκαι πίσω απ' τους χειμώνες
Άκουγα σφύριζε η μπουρού κι έβγαιναν οι Γοργόνες

Κι εγώ μέσα στους αχινούςστις γούβες στ' αρμυρίκια
Σαν τους παλιούς θαλασσινούς
ρωτούσα τα τζιτζίκια:
Ε σεις τζιτζίκια μου άγγελοι
γεια σας κι η ώρα η καλή!!

Ο βασιλιάς ο Ήλιος ζει;
κι ' όλ' αποκρίνονταν μαζί:
-Ζει ζει ζει ζει ζει ζει ζει ζει.